CONTOS DE MEDO: "O misterio da pucha do rato"

ESTE É O CONTO QUE AS NENAS E OS NENOS DO TERCEIRO CICLO ESCRIBIRON.
"O MISTERIO DA PUCHA DO RATO"
Nos tempos de María Castaña, nunha fría e escura noite de Samaín, Xan, un neno orfo que sempre levaba unha pucha vermella, atopou acubillo nunha casa deshabitada moi preto, case ao lado, do colexio de Pazos. Tropezou cunha trapela oculta no chan. Abriuna con moito medo, esvarou e caeu a un soto. Decidiu pasar a noite alí e agardar a que saíse o sol. Cando estaba a piques de quedar durmido, sentiu que unha man lle tocaba no lombo. Un arrepío percorreulle todo o corpo. Virouse e viu dous ollos brillantes que o miraban fixamente. Xan preguntou -¿Quen es e que fas aquí? -Son o espírito do último dono desta casa. Hai máis de douscentos anos quedei aquí atrapado nunha noite coma esta, e non fun quen de saír. Cada noite de Samaín aparézome aos que caen no meu soto. Co meu pau de buxo e unhas palabras máxicas, convírtoos en ratos. E así será ata que me enterren no cemiterio. O primeiro que pensou Xan foi saír a fume de carozo, pero claro, así non solucionaría nada. Entón Xan díxolle que se o deixaba marchar de alí, el mesmo se encargaría de buscar axuda para cumprir o seu último desexo. O espírito negouse, achegouse aínda máis a el , e de súpeto, cun rápido movemento, nun abrir e cerrar de ollos, en menos que chía un rato, sacou o seu pau de buxo e... ZASS! Non se soubo máis de Xan. Ás veces, moi de cando en vez... ¿Non veriades pasar un pequeno rato con algo vermello na cabeza? Haaaaaa, haaaaaaaaaaaa!!!!!!!! Continuarááááááááááá´.